i wychyliła go jednym haustem, nie zwracając uwagi, że nikt nie dotrzymuje jej towarzystwa. Ojciec stał z rękami założonymi do tyłu i milczał, aby nie przedłużać tej nieproszonej wizyty.<br><br>Zarieczycha obrzuciła go wrogim spojrzeniem.<br><br>- Ty, Stanisławie Bernardowiczu, skarę na mnie nie pisz. Atramentu szkoda... Brat mój nie pozwoli skrzywdzić biednej wdowy...<br><br>Zarieczycha była postrachem miasteczka; mieszkała w swoich dobrach odległych o trzydzieści wiorst od Wielkich Łuk i co niedziela przyjeżdżała do cerkwi rozłożystymi saniami albo tarantasem zaprzężonym w parę rosłych, dobrze utrzymanych koni. Ta zażywna i krzepka, ponad siedemdziesiąt lat licząca starucha, która jednym uderzeniem pięści rozbijała jabłko na miazgę, lubiła