w środku rozbabranej niby-drogi, pachną cudownie podeszczowym słońcem łopuchy, pokrzywy i podbiał, rozwarłem ręce, w dole skrzy się i pręży gibko, zmiennie ta wspaniała rzeka, śmieje się, klakson ciągnika budzi mnie ze sztubackiej euforii, ten szofer pomyśli, że jakiś pomylony uciekł spod opieki, nie, nie pomyśli, przyhamował, otworzył drzwiczki, wdrapuję się na wysoki żelazny zydel w szoferce, podwiozę pana kawałek, niedaleko, o, jak tamte belki, po nie jadę - też się pan wybrał w takich butach.<br>Pokrywa motoru, brzuchata, zionie żarem, parzy na odległość, gorąco jak w chlebnym piecu, twarz chłopaka opływa czarnym potem, knykcie palców na kierownicy obtłuczone do krwi, gumowe