rozdzierająco. - Dzisiaj, teraz musimy porozmawiać. Ja wiem, że to ty zabiłeś moją mamę!<br>Trudno powiedzieć, czego oczekiwała. Może tego, że Tadeusz popuka się w czoło, wybuchnie śmiechem. Nic takiego się nie stało. W pokoju panował półmrok, bo przed oknem świeciła jasno latarnia, nie widziała jednak wyraźnie jego twarzy. Była losowi wdzięczna, że nie musi oglądać jej właśnie teraz. Nie mogła znieść ciszy panującej w pokoju. <br>- Odezwij się - zawołała. - Powiedz, że zwariowałam!<br>- Nie zwariowałaś Ewelino - usłyszała jego zmieniony głos. <br>- Więc dlaczego?!<br>I znowu ta cisza nie do zniesienia. <br>- To najtragiczniejsza sprawa mojego życia - głos mu się załamał. <br>Ukląkł przy łóżku i chowając