w "Mężu i żonie" były Jej największymi rolami, grała je zachwycająco. W jej oczach moja bezczelność nie miała granic. Eliza - uosobienie wdzięku, kobiecości i... ja. Powiedziała: - Jak chcesz, ale nawet najzdolniejsza i najładniejsza studentka, jaką znałam w tej szkole, Ewa Wiśniewska, miała problem z tą sceną. Na każde zajęcia przygotowywałam wersję tej sceny i za każdym razem nie pozwalała mi zagrać ani kawałka. Przerywała mi najczęściej już na samym początku; nie podobało Jej się wszystko. To na przykład, że wchodziłam w kapeluszu. Krzyczała: - Stop! Zdejmij to ułatwienie z głowy! Albo: - Stop! Jak ty chodzisz! Eliza chodzi małymi krokami... i tak dalej