człowiek, czy gnom?<br>Byłem dzieckiem. Śnieg bielą zasnuwał przestwory.<br><br>Dotknąłem dłonią szyby, mimo strachu mąk,<br>I uczułem ślad hojny, niby czarów zbytek.<br>Tą dłonią dotykałem mych sprzętów i ksiąg<br>I niańki, by ją oddać na baśni użytek...<br><br>Serce marło, gdym w dłoni unosił ten ślad<br>W ciszę śniegu, co prósząc, weselił się w niebie.<br>Śnieg ustał - i minęło odtąd tyle lat,<br>Ile trzeba, by ślady zatracić do siebie.<br><br>Jakże pragnąłbym dzisiaj, gdy swe bóle znam,<br>Stać, jak wówczas, przed domu wpół zapadłą bramą<br>I widzieć, jak śnieg ziemię obiela ten sam,<br>Śnieg, co fruwa i buja i pada tak samo.<br><br>Z