polskich i niemieckich historyków z ostatniego ćwierćwiecza. Jeszcze w 1975 r. ocena Niemieckiego Zakonu na polsko-niemieckiej konferencji podręcznikowej pozwalała jedynie na spisanie protokołu rozbieżności. Niemcy nie upiększając faktów zwracali uwagę na cywilizacyjny dorobek Zakonu w basenie Bałtyku, Polacy nie <orig>przeczerniając</> ocen wskazywali na agresywnie kolonialną strukturę państwa krzyżackiego, które wgryzało się w państwa ościenne. Dziś Gerard Labuda i Marian Biskup są klasykami "<orig>krzyżakologii</> stosowanej" również w Niemczech, a wydana niedawno po polsku praca Hartmuta Boockmanna pokazuje, że naprawdę jest jeszcze ta druga "wewnętrzna" historia Zakonu - administracyjna, gospodarcza, mentalna, religijna - która w polskiej świadomości potocznej jest wyparta przez zdradę, krzywoprzysięstwo i