Metoda pierwsza: <br>korek<br>Czyli płacz przez zaniechanie. Płaczu oczywiście. Nagle zaczynasz niepokojąco pociągać swoim pięknym noskiem, potrząsasz głową, jakby coś wpadło ci do oka, gorączkowo szukasz czegoś w torebce i oczywiście nie możesz tego znaleźć, a włosy zupełnym przypadkiem spadają ci na twarz zasłaniając oczy. Cichutko coś szepczesz, głos ci więźnie w gardle. Ale przecież wcale nie płaczesz, tylko tak jakoś oczy ci się spociły... <br>Wariant nieco rozbudowany to wersja: "Ależ przecież nic mi nie jest". Głowa do góry, uśmiech, tylko minimalne drżenie podbródka, zauważalne dla wnikliwych obserwatorów. I to niebezpiecznie mokre spojrzenie, sugerujące falujący gdzieś pod skórą ocean smutku. Doskonałe