nadferrylowy oraz kompleks Fe2 O2 Fe3. Ta ostatnia hipoteza tłumaczyć ma fakt, że w wielu układach, w których inicjowano peroksydację lipidów dodaniem jonów żelaza, najbardziej efektywna była równomolarna mieszanina jonów Fe2 i Fe3.<br>&lt;gap&gt;<br>Oderwaniu ulega zwykle jeden z atomów wodoru związanych z atomem węgla pomiędzy dwoma wiązaniami podwójnymi, gdyż podwójne wiązania osłabiają wiązanie C H w przyległych atomach węgla (rys. 1.7.1).<br>Reakcja inicjacji przekształca cząsteczkę kwasu tłuszczowego w wolny rodnik alkilowy Lˇ, gdyż przy atomie węgla, który stracił atom wodoru, pozostaje niesparowany elektron. Wolny rodnik kwasu tłuszczowego "nie czuje się" zbyt dobrze w takiej konfiguracji elektronowej. Następuje przegrupowanie wiązań