odważna decyzja, odkąd w polskim pawilonie w 1999 roku wystawiała Katarzyna Kozyra. Żmijewski rzadko bywa bohaterem skandali. Gdyby jednak trzeba było wskazać największego artystycznego radykała w Polsce, stawiałbym na niego. Dokumentację jego prac można pomylić z podręcznikiem medycyny: ludzie po amputacjach, głuchoniemi, ofiary choroby Parkinsona - to tylko niektórzy bohaterowie filmów wideo, które balansują między klasycznym dokumentem a artystyczną kreacją. Są zapisami rzeczywistości, ale nie należy jej traktować niewinnie ani naiwnie. Żmijewski precyzyjnie ustawia i prowokuje interesujące go sytuacje. Potem patrzy, co z tego wyniknie, obserwując za kamerą rozwój wydarzeń. Każda praca to eksperyment. A przedmiotem doświadczeń są ludzie lub mówiąc ściślej