tymi sześcioma dziennie przebłyskami radości życia przy stole, moje życie między posiłkami przez pierwszą połowę mojego pobytu w Szczorsach nazbyt szczęśliwe nie było. Po raz pierwszy dopadła mnie w tym pięknym zakątku tak zupełna niemal samotność. Znalazłem się pod jednym dachem z liczną rodziną (w tym czworgiem moich-mniej, lub więcej rówieśników) hermetycznie przed mną zamkniętą. Po wspólnych posiłkach wszyscy rozchodzili się do swoich pokoji i zajęć, a mnie pozostawał jako jedyny towarzysz mały chłopiec Serioża, którym jednak nie sposób było się zajmować od rana do wieczora, nie mówiąc już o tym, że i on miał inne, czasochłonne zajęcia: naukę gry