mieli natchnąć uczestników zgromadzenia, aby potrafili podjąć polityczne i sądowe decyzje, które przyniosą pożytek ludowi, a zarazem - było to zresztą równoznaczne - spodobają się wszystkim bogom. Wszystkim, co do jednego (et quae forent placita omnibus diis). Bogowie też musieli być jednomyślni. Jednomyślność ludu była zresztą wyrazem zgody wśród bogów, którzy podpowiadali wiecującym, jakie należy podjąć postanowienia. W sprawach wątpliwych trzeba było zwrócić się do bogów o wskazówki, czyli zasięgnąć zdania wyroczni. Nie ulega wątpliwości, że wyrocznie stanowiły ogniwo łączące pogańskie praktyki kultowe z mechanizmem wiecowych decyzji.<br><br>*<br><br>Tacyt podkreślał, że Germanie w najwyższym stopniu przestrzegali wskazań wyroczni (auspicia sortesque ut qui maxime observant