nieokreśloności: wieczność jako niemal amorficzne,<br>niewyraźnie zarysowane we mgle kolejne pasma wzgórz, coraz bardziej<br>ulotne, o zabarwieniu coraz lżejszej niebieskości wywodzącej się z<br>zieleni aż ku nierealnemu zarysowi Tatr na horyzoncie. Wzniesienia te<br>nie zasłaniają jedne drugich, lecz raczej odsłaniają aż do horyzontu<br>łączącego się z nieskalanie niebieskim niebem. Podobnie wieczności nic<br>nie może zasłonić: żadna z chwil, żadne z mniejszych czy większych<br>zdarzeń, nawet katastrofy czy triumfy, jakie zdarzają się w<br>antroposferze.<br> Wzrok zatrzymany na bliższej perspektywie widoku szuka czegoś, co<br>mogłoby krajobraz bardziej zindywidualizować, jakichś ciekawych<br>fragmentów, wyodrębniających się miłym dla oka wyglądem. A więc<br>najpierw na prawo chałupa