tam wieczorem, na długi wewnętrzny taras, zwany "tarasem Byrona", na którym będziemy ucztować, a skąd wypatrzyłem kiedyś kobietę w okolonym oleandrami oknie naprzeciwko. Kobieta była zupełnie naga, miała złotą po lecie skórę, a ciało kształtne, rozleniwione snem. Od razu podzieliłem się tym obrazem z profesorem B., z którym prowadziłem właśnie wielce abstrakcyjną rozmowę na temat estetyki w ocenie zjawisk etycznych. Był zachwycony i nie ukrywał tego. "Pani Guiccioli!" - zawołał z satysfakcją, wyjaśniając mi, że ta dama pozostawała w bardzo bliskich stosunkach z Byronem przed jego bezpowrotnym odpłynięciem do Grecji... Mój Boże, tyle wina, tyle osobliwej pamięci... <br><br>&lt;tit&gt;Suplementarnie&lt;/&gt;<br><br>Gdy pole winnych doznań