księdzu proboszczowi". A tu po wieży jeszcze tylko ślad zabłyśnie na moment w powietrzu i zgaśnie. <br>"Prędzej do księdza". <br>Zerwał się gwałtownie. To Gerta dzwoniła. Otworzył okno. Oddechem zaczerpnął haust świeżości. Wieczór opadał dziwnie letni. Kiedy schodził i rozcierał na skroniach krople wody kolońskiej, z <br>głębi korytarza doleciał go śpiew wielkanocny. "Proboszcz będzie na pewno przy telefonie. Założę się". <br>Księdza jeszcze nie było. Gerta stanęła w drzwiach kuchni. <br><br><br>- Proszę, niech pan profesor siada... Ksiądz proboszcz chyba nie zapomni o posiłku. Naduta. <br>- Danke... - Zamiast usiąść, podszedł do okna. <br>A tu głosy na korytarzu. Wesołe. O, teraz śmiech żeński. Proboszcz wszedł, jeszcze różowy