na ratunek. Żadnym znakiem wszakże nie zdradzał swoich nakazów, nie odpowiadał na wezwanie, nie przyjmował tłumaczeń. A w najwyższej chwili życia zawiódł. Kiedy Michał odjeżdżał z Warszawy na politechnikę do Petersburga, zawiesiła mu na piersi własny krzyżyk chrzestny - boskie godło. Pobiegli do kościoła. Róża kazała narzeczonemu uklęknąć w prezbiterium przed wielkim ołtarzem, przed tabernaculum ukrywającym Boga. Sama zaś klękła o stopień niżej, żeby w niczym nie przeszkodzić i żeby cała najświętsza moc skupiła się na Michale. Czerwona lampka świeciła nad nim jak serce. Róża szeptała - nie śmiejąc oczu podnieść na ołtarz, jedną rękę cisnąć do skroni, drugą popychając jak gdyby Michała