i okrucieństwo wojny, zabijani i zabijający, potem zaś albo torturowani albo poddani ogłupiającej presji wszechstronnego nacisku propagandy my, trzydziestoletni, w wielu wypadkach po raz pierwszy stykaliśmy się z wolnym słowem, z niczym nie hamowaną myślą, z iście demokratyczną wolnością wypowiadania kontrowersyjnych i często wzajemnie sobie przeczących poglądów. Była więc dla wielu z nas Kultura szkołą myślenia i szkołą demokracji, a równocześnie potwierdzeniem,<br><br>strona 26<br><br>że jednak nie mylimy się uparcie broniąc naszych wartości moralnych i narodowych. W dusznej atmosferze powojennej Warszawy Kultura była potężną dawką świeżego powietrza.<br>Dodać przecież trzeba, że nie przyjmowaliśmy wszystkich materiałów Kultury bezkrytycznie. Niektóre wypowiedzi bolały niezasłużoną