pejoratywnym mianem 'zen jako <br>oczekiwania na oświecenie'. 'Logika paradoksu' jest także widoczna w dyskusjach <br>na temat takich rodzajów praktyki zen, jak metoda 'dziwnych słów <br>i niepojętych czynów', metoda 'wpatrywania się w koan' czy też medytacja <br>w pozycji siedzącej. <br>Paradoksalne rozumienie tożsamości 'jaźni jednostkowej' i 'jaźni oświeconej' <br>można znaleźć w naukach wielu mistrzów zen, którzy definiowali stan <br>'oświecenia' jako myślenie bez myślenia, czyli 'nie-myślenie'. Także teorię <br>'oświecenia nagłego', która stała się ortodoksją zen w VII wieku, można <br>uzasadnić z punktu widzenia 'logiki paradoksu'. 'Oświecenie' jest nagłe <br>(niestopniowe) tylko wtedy, gdy nie można w nim wyróżnić żadnych <br>pośrednich faz, a więc wtedy