stołka, zobojętniały na<br>samego siebie, stał mi się z powrotem bliski. Zrozumiałem, że<br>przywiązanie moje jest silniejsze ode mnie, że wierność moja nie jest<br>moją dobrą wolą, ale koniecznością, od tej wierności li tylko sam<br>zależę. Że jest jedynym nieomylnym światłem moim. A nigdy nie<br>krzywdowałem sobie z powodu tej wierności, można powiedzieć, nie czułem<br>jej nawet w sobie, była tak wygodna, zaciszna, łaskawa dla mnie.<br> Sam nie rozumiem, dlaczego tak gorąco do tej ziemi go namawiałem. Nie<br>chodziło mi przecież o ziemię. Tej, co była, nie miał kto obrobić, aż<br>się w końcu brat matki na nią złakomił. Bo jeśli