marionetką, maską czy odpryskiem osobowości autora. Wydaje się, że pisarze powracają powoli do opowiadania historii. Olga Tokarczuk tak powiada o sobie: <br>&lt;gap&gt;<br> Niedawnym debiutantom można by zarzucić nie tyle debiutancką nieporadność, ale na odwrót - sztywność wybranej formy. Ich powieści są bardzo "polonistyczne", dopięte na ostatni guzik, nierzadko z warsztatem pisarskim na wierzchu i gotowym autokomentarzem. Jeśli nawet ponoszą klęski, są to porażki ambitne - w poszukiwaniu własnego języka.<br><br>&lt;tit&gt;III. Dwie "rewolucje artystyczne"&lt;/&gt;<br><br> W krytyce lat dziewięćdziesiątych pojawiły się nowe, najczęściej pejoratywne quasi-gatunkowe określenia, jak "proza korzenna" (o pisarstwie Olgi Tokarczuk) i "proza menstruacyjna". Autorem tego ostatniego terminu jest Krzysztof Varga, który wewnątrzpowieściową