Hugo pozwala przede wszystkim zdecydowanie potwierdzić to, co intuicyjnie z góry było wiadomo: dramat romantyczny, pisany dla konkretnego teatru i z myślą o rychłym wprowadzeniu go na scenę różni się zdecydowanie od tych dramatów, których autorzy takich perspektyw nie przewidywali. Autor dopasowuje go do teatru i do publiczności. W konsekwencji - więzi wyobraźnię w formach, które szybko okazują się anachroniczne, ogranicza czas inspirującego żywotu dzieła do lat niewielu.<br>[Dygresja. Ze wstawek w tym tekście o Słowackim można by odnieść wrażenie, iż same korzyści płynęły z uniemożliwienia sztukom wstępu do teatru. Ale jakże to smutne, że nie dane mu było sprawdzenie własnego tekstu