najwybitniejszych polskich reżyserów, cieszyły się uznaniem widowni. Ale to już przeszłość.&lt;/&gt;<br>Od &lt;name type="tit"&gt;"Zakazanych piosenek"&lt;/&gt; (1946) Leonarda Buczkowskiego, dzieła gustownego i zaskakująco taktownego, tematyka wojenna przez wiele lat dominowała na polskim ekranie. &lt;name type="tit"&gt;"Piosenki"&lt;/&gt;, zamiast krwawej martyrologii, pokazywały zmyślną opowieść o ulicznych "&lt;q&gt;partyzantach pieśni&lt;/&gt;", którzy krzepili serca warszawiaków. Nieco później Wanda Jakubowska, więźniarka Oświęcimia, zaprezentowała kameralny dramat - "&lt;name type="tit"&gt;Ostatni etap&lt;/&gt;" (1947). Był to wielki tryumf kina wewnętrznego napięcia, z którym może równać się wyłącznie późniejsza &lt;name type="tit"&gt;"Pasażerka"&lt;/&gt; Andrzeja Munka. Gorzej wypadł Jakubowskiej osławiony &lt;name type="tit"&gt;"Żołnierz zwycięstwa"&lt;/&gt; (1953), film o Karolu Świerczewskim wzorowany na radzieckich monumentalnych i patetycznych kobyłach. <br>Lepiej poradził sobie początkujący Andrzej Wajda. Jego debiutanckie