słów Wysockiego.<br>&lt;page nr=262&gt; Profesor milczał długo, nakrywszy oczy powiekami.<br>Nie był wstrząśnięty, lecz tylko zakłopotany.<br>Zakłopotany nagle swoją sławą i popularnością - ach! popularnością przede wszystkim wśród młodzieży!...<br>&lt;hi rend="spaced"&gt;Skokietował&lt;/&gt; te zapalne głowy - samą postacią, samą zaiste postawą, przystępnie niepokaźną, ujmująco szczupłą - samą twarzą zaiste, okiem ciemnym i gorejącym, wejrzeniem pełnym mądrości, pełnym wigoru i wiedzy ogromnej: &lt;hi rend="spaced"&gt;skokietował&lt;/&gt; i uwiódł burzliwe umysły!<br>Skokietował rewolucję!<br>Zakłopotany był pan profesor...<br>Zażenowany prostotą skorą i pochopną, z jaką zapalne głowy wysnuwały ten zwykły wniosek z przędzy swojego uwielbienia - &lt;hi rend="spaced"&gt;W twoich&lt;/&gt; rękach jest dzisiaj sprawa &lt;hi rend="spaced"&gt;naszej&lt;/&gt; rewolucji!<br>Profesor uśmiechnął się łagodnie, pobłażliwie.<br>Chcieli, aby mówił za naród... aby