pić?", "nie, nie wiedzą". Wstałem i chwiejąc się lekko podszedłem do sekretarzyka świętej pamięci matki mojej, skąd wyjąłem butelkę benedyktynki i kryształowe, rżnięte kieliszki, ów napitek przesyła mi pewien ojciec, neotomista, ceniący moje listy o gnozie w życiu młodzieży akademickiej; wspominam o tym dlatego, że nie chcę być posądzony o wikłanie się w sprzecznościach, napomknąłem bowiem poprzednio, iż nie lubię słodkich wódek. Nalałem płynu w kieliszki, Basia ujęła jeden, ja drugi, i patrząc sobie w oczy wychyliliśmy je do dna; uczuć, jakich wtedy doznałem, nie chcę definiować, aby ich nie pomniejszać. "Wiesz, kiedy cię, Basiu, zobaczyłem...", dzwonek nie pozwolił mi skończyć