się z jego rozstaniem. Ten przyjął postawę człowieka zatroskanego ludzkim losem i zważywszy trudności obiektywne, powierzył mą osobę woli Boga. Jednak okoliczności związane z moim wyjazdem nie kazały na siebie długo czekać. Względnie szybka wiadomość z ambasady brytyjskiej o pozwoleniu na mój wyjazd bardzo uradowała mego przełożonego. Był nim właśnie wikariusz generalny w Rzymie, o. Debois, który z uśmiechem na ustach zapytał:<br><br>- Chcesz tam jechać? - Nie, nie chcę, ale jeżeli trzeba, pojadę.<br><br> * * *<br><br>Wyjechałem z Europy ze ściśniętym sercem. Trudności ogromne, brak transportu, kosmiczne wręcz odległości. W tych ciężkich dla mnie chwilach zainteresowali się mną amerykańscy Żydzi. Wiedząc, iż byłem w karnej