pukiel włosów w ramce ozdobiony wiankiem z kocich łapek8 . Wszystko oglądaliśmy sobie tak dokładnie, że pamiętam to jeszcze dziś. Na parapecie stały spodki z lepem na muchy. Kilka niemrawych owadów pobrzękiwało ospale przy oknie. Jedno okno wychodziło na niewielki ogród kwiatowy, drugie na podwórze. Teraz służący przynosił pleciony kosz z wiktuałami, a mama szła do oberżystki poprosić o podgrzanie mleka, ugotowanie jaj i kartofli. Zachowywała się przy tym tak serdecznie, tak poufale, a przecież jakże wytwornie. Szynkarka gorliwie wypełniała polecenia. My też byliśmy podziwiani, musieliśmy podawać rękę i mówić "dzień dobry". "Mój Boże, pani baronowo, coraz więcej i więcej!" wykrzykiwała kobieta