właśnie takim zamknięciem w sobie, w świecie własnych, nierealnych doznań. Dlaczego akurat lekarz jako agresor cieszy się większym zaufaniem niż współtowarzysze niedoli, pacjenci - wydaje się zagadką.<br><br>* * *<br><br>- E, ty!<br>Czuję, że ktoś szarpie mnie za ramię. Otwieram oczy. Nade mną stoi gruby osiłek, pielęgniarz oddziałowy. Żuje gumę. Z jego mlaszczących ust wionie duszący odór przetrawionego czosnku.<br>- O co chodzi? - pytam wpół przytomnie.<br>- Chodzi o to, że masz iść. No jazda, ruszaj się!<br>Osiłek pomaga mi wstać, a właściwie ciągnąc za ręce niemal siłą zwleka z łóżka i stawia na nogi.<br>- No, wyciągaj kopyta, Kaziu - mówi pieszczotliwie.<br>- Gdzie idziemy? - pytam ospale.<br>- A ci