w sferze fantazji. Dlatego prace Openheimera i Volkova długo obrastały kurzem na półkach bibliotecznych. Dopiero w latach sześćdziesiątych, gdy astrofizyka poczyniła znaczne postępy, rekonstruując cykle ewolucyjne gwiazd, zrozumiano, że wiele gwiazd rzeczywiście musi kończyć swoje dzieje jako czarne dziury. Rozpoczął się okres intensywnego studiowania tego mechanizmu. Zrekonstruowano teoretycznie dyski akrecyjne - wirowe wsysanie otaczającej materii przez czarne dziury. Intensywnie zaczęto poszukiwać czarnych dziur wśród silnych źródeł promieniowania Rentgena i potem w centrach galaktyk. Od dość dawna podejrzewano, że radioźródło Cygnus A (Łabędź A) jest czarną dziurą. A teraz teleskop Hubble'a "zobaczył" czarną dziurę w środku galaktyki M87.<br> Wielkie osiągnięcie. Ale nie chcę