Dalej jeszcze ten obraz - nie wszechświata, lecz boskiego szaleństwa - powiedzie Krasiński, w przedśmiertnym monologu Marii:<br>&lt;gap&gt;<br><br>To oczywiście już co innego, kosmos wypełniony personifikacjami boskości, sfabularyzowany. Ale też wpisany w dramat wstrząsająco dynamiczny obraz, do opowiedzenia, ale może i do świetnego ukazania w poetyce teatru grozy.<br>Jakościowo inna jeszcze jest natomiast wizja wszechświata, wpisana w monolog Kordiana na Mont Blanc.<br>&lt;gap&gt;<br><br>Szczyt góry, więcej: czubek igły lodowej na najwyższym - jak wtedy sądzono - szczycie świata jest miejscem, które powinno narzucać wizję wyraźnie wertykalną, wiodącą od tego, co ma "pod stopami", ku temu, co "ponad głową". A przecież tu - i w dramacie romantycznym tylko tu