pyknoleptycznym można by mówić jako o wolności w tym sensie, że pozwala ono człowiekowi wymyślać własne związki z czasem, nieregularne, nierytmiczne. To nierówne, kapryśne trwanie, które ma swoje przyśpieszenia i zwolnienia, lecz, w przeciwieństwie do bergsonowskiego trwania, żadnych regularności, jest w rzeczy samej myślą: albowiem pierwszym wytworem świadomości jest jej własna, absolutnie indywidualna szybkość, która decyduje, na jakim polu istnienia, zabudowanym czy pustym, w danej chwili się znajdujemy. Myślę, więc mnie nie ma; myślę, więc znikam - brzmieć mogłoby paradoksalne cogito doświadczenia pyknoleptycznego, cogito, które zostaje, podobnie jak w dekonstrukcjonistycznych krytykach "metafizyki obecności", mocno zachwiane. Ale jest to negacja pozorna: bo choć