plaży, bo od wczoraj jesteśmy w Jastarni, przychodzi mi do głowy coś takiego. Zmieniają się (na przykład w pisarstwie) kryteria granicy między sztuką i grafomanią... Czytałem w pociągu fragmenty prozatorskie w piśmie katastroficznym "Arkadia"... Może charakter pisma, a ściślej mówiąc: charakter towarzystwa, był tu decydujący? Fakt, że pismo to gromadzi wokół siebie "profetów" i pretendentów do objawień? Dość, że wszystkie te teksty były w jakiś sposób jednakowe. W każdym z nich u samego początku była poza na jednorazowość. Każdy drobiazg, każde banalne przeżycie lub spostrzeżenie przemienia się w odkrywającą nowe literackie szlaki literaturę... Trzeba opowiadać nowocześnie, trzeba zagonić duszę do najskrajniejszej