Trzecia cecha - dawno już ją zauważyli badacze - to teoria dramatyczna elżbietan. Narodziny tragedii elżbietańskiej bardzo były podobne do narodzin kina. Brali do tragedii wszystko, co było pod ręką. Zdarzenia dnia codziennego, kronikę kryminalną, strzępy historii, legendy, politykę i filozofię. Była to kronika aktualności i kronika historyczna. Tragedia elżbietańska była żarłoczna; wolna od reguł rzucała się na każdy temat. Jak film. Karmiła się kryminałem, historią i gwałtowną obserwacją życia. Przerabiała i historię, i legendę, i stare opowieści. Wszystko było nowe, wszystko nadawało się do adaptacji. Ci wielcy elżbietanie najbardziej przypominają producentów filmowych szukających przede wszystkim atrakcyjnego tematu. <page nr=117> Wystarczy czytać Marlowe'a albo - obok