ręce. Czerwona tarcza zachodzącego słońca wisiała jeszcze nad lasem. Kazia mrużyła oczy, zasłaniała się ręką przed natarczywością promieni. Po obu stronach drogi rozpościerały się łąki. Skoszona trawa leżała jeszcze nierównymi pasmami. Tuż przy drodze brodaty chłopek niemrawo wymachiwał kosą.<br><br>- Daj no, bratku, pomogę ci - powiedziałem odbierając mu kosę.<br><br>Nauczony i wprawiony w Puszczy-Wodicy zabrałem się do koszenia. Ciąłem równo z szerokim zamachem, w rozległym zasięgu kosy. Śmigała stal poruszana miarowo i szybko trawa kładła się pokotem, powietrze przeszywał świst i ciche brzęczenie.<br><br>Kazia wodziła za mną ocznmi, chłopek biegł z przodu i powtarzał raz po raz:<br><br>- Dobre, panoczku! Dobre!<br><br>Oddałem