była mi nieznana, tak jak i to, co lgnęło do mojego brzucha, wróciłem więc w ramiona Albina: tu czułem się bezpieczniej, jego uścisk nie groził, że wszystko wyda się za wcześnie, bo zarówno Albin, jak Suzie i Duddie nie wiedzieli, że Hermie to ja,<br>wkrótce jednak znudziły nas te taneczne wprawki i zaczęliśmy sprawdzać, czy mundurowe spodnie są bez skazy po nocnym prasowaniu pod prześcieradłem, czy kanty są równiutkie i czy nie ma jakichś fałd i załamań, czy mamy czyste koszule, skarpetki, kalesonki, czy w bluzie nie brak przypadkiem guzika, tak że w końcu pozostawało już tylko spojrzeć, czy buty lśnią