na łokciu, przesłał nam kościstą ręką znak.<br> Pożegnania czy pozdrowienia?<br> Któż to rozstrzygnie?<br> Nawet gapie z wrażenia zaniemówili.<br> I nastała chwila ciszy, godna tego człowieka.<br> Wyższa nad serca i umysły całej naszej gawiedzi.<br> Przeminęła i nie będzie jej więcej.<br> Kondukt przecisnął się wąskimi schodami w dół, a wtedy<br>rozpostarły się wrota na świat, przy których już czekał w pogotowiu<br>kędzierzawy Oberteufelführer Tęgawek.<br> Na moment zatrzymali się w progu na podeście.<br> Wówczas książę schylił się nad Dziadkiem i okrył go pod brodę<br>naszą banderą, naszym jedynym zbytkiem, ciepłym kocem z karmazynu.<br> Przenikliwy powiew wiosny ciągnął od wrót.<br> Wtedy nasi towarzysze, żałobnicy, wyprostowali