strażnicy stali wokół i kazali patrzeć. Nie wolno było zamknąć oczu. Placyk był mały i staliśmy wszyscy blisko, ale nie słyszeliśmy żadnej skargi spod szubienicy, tylko modlitwę i popłakiwanie tych, którzy musieli patrzeć, oraz śmiech strażników, którzy palili papierosy i żartowali. Mama mocno przytulała mnie i Tyjusię, gdy powieszeni usiłowali wspiąć się w powietrzu do nieba. Jeden miał dziury w podeszwach. Oni też zostali na placu przez wiele dni.<br><br>Zimą widziało się pod ścianą kobiety. Najczęściej z małymi dziećmi. Siedziały na mrozie nieżywe. W mieszkaniach nie było dużo cieplej. Gdy Tyjusia zachorowała, poszłam zamiast niej do pracy, żeby dostać coś gorącego do