drzwi celi akompaniuje równy w długości trwania akord wewnętrznego krzyku, złożony z panicznych nut rozpaczy, protestu, <page nr=38> i zdumienia, które mkną ku głębiom szaleństwa. Na samej granicy powstrzymuje je wpadające nagle i otrzeźwiające prostotą pytanie: dlaczego to się stało? Pytanie jest proste, ale odpowiedź trudna. Trzeba spoglądać wstecz, chwytać różne porwane wstrząsem nici, rekonstruować z mroków aktualnej w przeszłości niewagi fragmenty przeżyć, i ta praca tak absorbuje, że w tym czasie świadomość staje się niemal niepomną rzeczywistości, a kiedy powraca do niej, bakterie przyzwyczajenia rozpoczynają już w organizmie swoje powolne działanie. Gdy zdołałem się już więc pogodzić z losem, pojąc się pociechą