promocję.<br>Utwór Góreckiego "chwycił" także w środowiskach dotąd niespecjalnie wrażliwych na style filharmoniczne zapewne dzięki swojemu ponadczasowemu, uniwersalnemu charakterowi, dzięki pięknemu nawiązaniu do tradycji monumentalnych dzieł żałobnych z Requiem Wolfganga Amadeusa Mozarta na czele, a jednocześnie dzięki operowaniu prostym, "prehistorycznym" językiem muzycznym, wywiedzionym jak gdyby z samych jej początków. Górecki wstrzelił się też doskonale w nadal żywą na początku lat dziewięćdziesiątych modę na muzykę New Age, oferującą delikatnie snujący się dźwięk, ustrojony w tradycyjną harmonię. Poza tym wreszcie i może najdobitniej uświadamiał rockowcom, że podejmowane w dziejach ich muzyki próby wykorzystania orkiestry czy symfonicznej struktury utworów były śmieszne, bo utwór skomponowany