błądzili po niej "starcy", porzucający rodziny i majątki, aby "zbawiać się" wśród puszcz nad Obem czy Peczorą. Jej klasztory były czynne, ruchliwe, zajęte sprawami gospodarki, polityki i szkolnictwa. Może dlatego Europa tak niechętnie wyrzeka się, woli traktować swoje poniżenie jako chwilowy dopust, nie wyobrażając (sobie) bynajmniej swojej przyszłości na modłę wstrzemięźliwą i surową. Wielu jej obywatelom dane jest pewno zaznać tego, czego zaznał Pierre Bezuchow: uścisk ręki, słowo towarzysza z celi więziennej przełamuje obcość i wrogość, znowu wynosi człowieka wysoko, a "świat, który się w duszy zawalił - powstaje na nowo - piękniejszy niż kiedykolwiek".<br> Tradycja, przemawiająca wtedy, w tym okresie powrotu do