nam się uda. I guzik. Wciąż tylko czekamy. Rankiem dziesiątego dnia wyprawy jesteśmy zrezygnowani. Chcemy do domu. I wtedy... Stało się. Szósta trzydzieści. Przysypiamy, jadąc drogą. Z letargu wyrywa nas grzmot. Sto jardów przed nami drogę przebiega słoń. Ed wpada w zachwyt - wreszcie widzi kły, o jakich marzył. Stajemy i wstrzymujemy oddech. Ed chwyta największą ze swoich flint. Po broń sięgają też AJ i Israel. Pozostali chowają się z tyłu, za ich plecami. AJ prowadzi nas szerokim łukiem przez busz. Te pięćdziesiąt jardów, jakie dzieli nas od słonia, pokonujemy w dwadzieścia minut. Dwadzieścia stóp przed zwierzęciem AJ każe Edowi wstać. Słoń