ma chyba gorączkę! <br><br>Ale ojciec uspokoił ją niecierpliwym ruchem ręki. Patrzył <br>na mnie uważnie, lecz w oczach jego nie było już <br>owych wesołych, złotych iskier. <br><br>- Ach... więc to tak... - powtórzył raz jeszcze <br>w zamyśleniu. <br><br> I pod jego poważnym i bardzo smutnym spojrzeniem <br>spuściłam głowę. <br><br>- Więc sądzisz, że mnie... powinnaś się <br>wstydzić? A... a dlaczegóż to, moje dziecko? <br><br>W tej chwili jednak zadzwonił telefon. Ojciec skrzywił się <br>nerwowo i nie podnosząc się od stołu, wziął <br>z rąk Jana słuchawkę. Chwilę milczał, słuchając <br>widocznie jakiegoś składanego sobie sprawozdania, a potem <br>powiedział: <br><br>- Dobrze. Już wyjeżdżam. <br><br>I odkładając słuchawkę, dodał: <br><br>- Janie! Narzędzia! <br><br>28. A Adela