wprowadzały ludowe wątki i motywy muzyczne, a wielkie arie ulegały w nich ograniczeniu na rzecz pieśni. Najświetniejszą (a może raczej: cieszącą się największym uznaniem publiczności) romantyczną inscenizacją operową był wystawiony w 1831 roku Robert Diabeł Meyerbeera. Autorzy libretta, Eugeniusz Scribe i Kazimierz Delavigne, byli mistrzami melodramatu, wpisywali w teksty bogactwo wszelakich efektów scenicznych, które można było zrealizować w ówczesnym teatrze. Rewelacją w Robercie Diable była muzyka Meyerbeera, który dopasował ją nie tylko do niuansów słowa, lecz podkreślał nawet efekty inscenizacyjne. Była to pierwsza inscenizacja za dyrekcji Louis Vérona, który postawił na przepych wystawień, na wykorzystanie wszystkich możliwości, jakie stwarzał ogromny zespół