śmietanę, wraca... <br>Pestki nie widzi. Nie pyta, czym córka ma zamiar się zająć, nie zdradza ani <br>jednym słówkiem, że w ogóle dostrzega jej obecność. Ta obojętność staje się <br>po jakimś czasie nie do zniesienia. -Jeżeli tak - myśli z gniewem Pestka - to <br>po co mam być w domu? Pójdę sobie gdzieś, wszystko jedno gdzie. Pójdzie i umyślnie <br>spóźni się na kolację. Ale dokąd? Na wyspie chłopcy już dziś nie będą, a samej <br>byłoby głupio. Do Uli?... Pestka uświadamia sobie ze zdziwieniem, że wcale nie <br>ma na to ochoty - w czasie powrotu z sadu Ula nie odezwała się do niej ani słowem. <br>Więc dokąd