to irracjonalizm ludzkiego stada, popychający je na krawędź szaleństwa - irracjonalizm krwi, rasy, irracjonalizm zbrodni. W eseju &lt;tit&gt;Człowiek zbuntowany&lt;/&gt; znów jednak wraca ujęcie irracjonalizmu jako znaku epoki - znaku, którego nie da się wymazać. Oto epoka przeniknięcia odrazą do zimnych, rozumowych spekulacji, epoka pełna nadziei, że triumf irracjonalizmu umożliwi ludzkości przetrwanie. Camus wybucha: &lt;q&gt;Najważniejsze to zerwać więzy, zapewnić triumf irracjonalności&lt;/&gt;. O jaki irracjonalizm, o jaką racjonalność chodzi?<br>Niewątpliwie Camus ma rację pisząc o naszym stuleciu jako epoce ostatecznie uświadamiającej człowiekowi ograniczenia i zniewolenia jego własnego rozumu. Ale brzmi to paradoksalnie, gdy zważyć, że epoka ta w sposób wręcz niesłychany rozszerzyła granice poznania, pozwalając