nieubłagana śmierć<br>wyrwała Cię z naszych szeregów. Tyle razy zaglądałeś jej<br>w oczy na kurierskich szlakach, lecz wracałeś szczęśliwie. Teraz<br>poszedłeś za grań, zza której już się nie wraca. Żegnamy cię my<br>obecni tu kurierzy. Żegnają Cię razem z nami ośnieżone<br>Tatry... Pamięć o Tobie, Drogi Profesorze, pielęgnować będę<br>Twoi wychowankowie - studenci, którym przekazałeś swą<br>wiedzę - jak też i młode pokolenie Podhhh...<br> I tu głos Staszka załamał się, nogi się pod nim ugięły, upadł<br>na ośnieżoną ziemię nad mogiłą swego przyjaciela.<br> Mimo natychmiastowej pomocy, jakiej starali się mu<br>udzielić dwaj lekarze znajdujący się wśród uczestników pogrzebu,<br>a później gdy przyjechała karetka