niezwykłego zderzenia dwóch wizji egzystencji, wyrażanych przez dwa różne - właściwe obu twórcom - rozumienia rytmu i szybkości.<br>Najpierw - bardzo powoli postaci podnoszą się z ławek. Nieśmiało. Ich ruchy są niepewne, trochę niezdarne. Jakby nie było w nich energii, tchnienia życia, organicznego impulsu - dającego siłę, wyzwalającego ruch, integrującego ruchy. Wszystko powoli... powoli wycofują się z klasy...<br>Wtedy pojawiają się dźwięki walca, który porusza, wnosi poruszenie swoją porywającą melodią, pełną bujnej i nieosiągalnej zmysłowości. Wchodzą do klasy przy dźwiękach walca. Jego melodia sprawia, że ruchy postaci spektaklu stają się pewniejsze, szybsze.<br>Gdy cichnie walc, gesty i zachowania są znów mniej pewne, mniej spójne, bardziej niezborne