ale chyba raczej powtarzaniem zdarzenia identycznego i o tej samej porze. Nic bardziej powtarzającego się i identycznego jak pory posiłkowe. Na wolności nie grają one takiej roli, są najwyżej przystankami na torze niespodzianek dnia. Ale w miejscu ograniczenia niespodzianek do rozpiętości ich skali od kartoflanki do kaszy, mimo że początkowo wyczekiwanie na posiłek jest pewną atrakcją, to w końcu &lt;page nr=152&gt; i ona wrasta w łańcuch monotonii i wreszcie nie ma nic, jak monotonia posiłków, monotonia pór posiłkowych i monotonia wyczekiwania na pory.<br>I oto człowiek tak jest przerażony tą małostkowością, gdzie życie zamienia się w jedną wielką panmonotonię posiłku, że chcąc ratować