byłoby to po prostu tchórzostwem. "Na obiad prawdopodobnie będę już w domu" - pomyślała i z desperacką zaciętością rzuciła się w czarną czeluść. Przejście było wąskie. Z trudem przecisnęła się przez przełaz. Po chwili znalazła się w małej niszy omurowanej płaskimi ciosami. Zaświeciła latarką. Po słonecznym blasku promień bijący z latarki wydał się tak nikły, że z trudem odsłaniał przed nią drogę. Dopiero gdy zwężone źrenice przywykły do mroku, ujrzała przed sobą spróchniałe pale, podtrzymujące kamienne sklepienie. Między palami, po omszałych ścianach, spływały rdzawe strumyki wody. Powietrze było duszne i stęchłe.<br>Szła wolno, ostrożnie, przystając co chwila i rozglądając się dokoła. Długi korytarz