śmiertelnego ciosu. Gdy za każdym razem cios zostawiał go przy życiu, dyrektor purpurowiał, wpijał porozumiewawcze spojrzenie w kapitana i wyraźnie dawał mu do zrozumienia, żeby przestał mówić.<br> Ci z załogi, którzy uprzednio już parę lat pływali z Szamanem na "Kościuszce", zasłuchani byli w głos "swego" kapitana i - jak nam się wydawało - z zachwytem powtarzali za nim stałą część przemówienia, jakby odmawiali razem z nim litanię za tych z nas, którzy nie mogli pohamować wesołości.<br> Żaden wzrok, nawet przyprowadzonego do pasji "kochanego dymisjonowanego komandora", nie był w stanie powstrzymać lawiny słów. Wyżłobiła ona sobie koleiny nie tylko w myślach kapitana, ale i