krzesło i teraz nim uderza, za ścianą cisza, podchodzi do okna, patrzy w dół, widok jak z aeroplanu, a kurki wcale nie widać - po głowie kołacze mu się wierszyk z dzieciństwa, trzynaste piętro, zawsze mieszkali na trzynastym piętrze, czy ktoś go stąd usłyszy? chce krzyknąć, krzyczy, ale żaden dźwięk nie wydostaje się z gardła, próbuje jeszcze raz i nic, coraz bardziej się boi, spokojnie, zaraz wszystko się wyjaśni, rodzice muszą być w domu, przecież zorientują się, że on nie wychodzi ze swojego pokoju, mama będzie chciała go obudzić i zobaczy, że nie ma drzwi, gdzie się podziały te cholerne drzwi, napisze kartkę