tym do &lt;page nr=149&gt; twarzy. Znowu byłyśmy koleżankami ze szkoły, opowiadającymi sobie nawzajem największe sekrety.<br>Patrzyłam na jej stopy oparte o fotel, zadbane, delikatne jak u małej dziewczynki, ze starannie pomalowanymi paznokciami, ze skora na piętach miękka i gładka. Pomyślałam, że nasze stopy różnią się tak jak nasze życie, moje są twarde, wygniecione od tanich butów, paznokcie mam niepomalowane, nawet niewypielęgnowane, zupełnie prawdziwe, jakby nic nie było warte ukrycia, a jej zadbane aż do przesady, jakby miały zaprzeczyć tym wszystkim drogom, po których stąpały, jakby udawały, że nigdy się nie pocą, jakby nigdy nie obrastały twarda, sękata skora. Ale przecież były piękne, tak